Öncelikle belirtmeliyim ki ben bir gezgin, bir motosiklet gurusu, özgür ruhlu bir modern zaman bilgesi yahut moda tabiriyle her hangi bir konu etiketine haiz bir fenomen kişi değilim. Sıra dışı hiçbir meziyeti olmayan hatta sıradan denebilecek bir Ademoğluyum. Bana sorarsanız diğer insanlardan en temel farkımı “hayattan beklentilerimi kontrol edebiliyor olmaktır” diye tarif eder der bu başlığı birkaç medde halinde açabilirim ama şimdi sırası değil, belki ilerleyen yazılarda tekrar geliriz bu konuya. Önce meramımızı anlatıp daha fazla merak ettirmeyelim size.

“Merakımı gidermek için gereken bedel her ne ise onu ödemeye hep razı oldum”

Merek demişken öyle kuru bir merak değil merak edip öğrenmekten, yaşamaktan söz ediyorum. Öğrenmeye olan merakım nedeniyle neredeyse tüm hayatım boyunca hep merak ettim durdum. Merak etmekle yetinmeyip ve bu merakı gidermek için çaba sarf edip bin türlü çeşitli zahmete de girdim. Okudum, araştırdım, gezdim, gördüm, mesafeleri dert etmedim, yaklaştım, dokundum, kokladım ve merakımı gidermek için gereken bedel her ne ise onu ödemeye hep razı oldum. Zannederim ki merak etmeye ve bu merakı gidermek için hatırı sayılır bedeller ödemeye de devam edeceğim. Ama durun bedel deyince büyük paralar, yüksek faturalar, banknotlar, çekler gelmesin aklınıza hemen. Onları da ödedik ve ödemeye devam edeceğiz elbette lakin ben başka bambaşka bedellerden söz ediyorum.

Sosyal olan, duygusal olan, manevi olan bedellerden söz ediyorum, sizi yalnızlaştıran, tanıyan herkesin acımasızca eleştirmesine, eleştirmekle de kalmayıp sonsuz ve hesapsız bir eleştirme sağanağını kendisinde hak size reva görmesine neden olan bedellerden söz ediyorum. Sizi hep çocuk, hep ergen, hep genç kalmaya iten, sözde başarısız hatta onlara göre  fakir kılan bedellerden söz ediyorum. Cesaret edemedikleri denemeyi dahi akıllarından geçiremedikleri ve bu nedenle burun kıvırdıkları bir hayatı yaşamaktan söz ediyorum. Üstelik korkan, ürkek olan ve hayatın en garantili, en korunaklı biçimini yaşadıkları halde sırf sayıca kalabalık oldukları için kendilerini haklı zanneden güruhuna bunu anlatmaktan vazgeçip yeni meraklara, yeni bedellere yelken açmaktan söz ediyorum.

Gözü kara seyahatlerden, korkusuz deneyimlerden, uykusuzlukla, açlıkla, terle, kirle, ölümüne yorgunlukla hatta  bazen sonu kırıkla, çıkıkla, azıcık yara bere ile biten bedellerden söz ediyorum. Ama sadece söz ediyorum şikayet değil. Çünkü sadece korkaklar ve ölüler daha deneyimli olmak konusunda isteksiz olurlar bence. Öğrenmek, ilerlemek, her yeni gün bir önceki günden biraz daha gelişmiş olduğunu hissetmek iyidir. Neyse konuyu daha da karmaşık bir hale getirmeden derdimi anlatsam daha iyi olacak sanırım.

Anadolu’nun Böğrüne Giden Rota

23 Nisan 2021 günü Derinlere Saygı Dalış Topluluğunun etkinliğinde Şenol Özdemir ile tanıştım. Bana kano ile kürek çekerek tüm deniz sınırlarımızı baştan sona geçmek istediğini hatta istemekle kalmayıp bunu yapacağını söyledi. Sözünü bitirmesini zor bekledim ve her zamanki gibi hiç hesapsızca bende bunun belgeselini yapmak isterim dedim. Şenol’un yapacağı rotayı gözümde şöyle bir canlandırınca bir hilalin iki ucu olarak hayal ettim havsalamda. Ben de motosikletimle Anadolu’nun böğrüne koca bir yıldız şeklinde bir rota belirlesem, Şenol ile özellikle de milli mücadelenin önemli limanları ve şehirleri başta olmak üzere belirli noktalarda buluşsak ve röportajlar yapsak, onun yaşayacağı bu büyük maceranın bir parçası olabilsem, çektiği çilenin bir kısmını da ben üstlensem ne güzel olur dedim. Onun kürek çekerek çizeceği hayali Hilalin içine Hayali bir Yıldız da ben çizebilsem. Belgeselimizin sonunda bu ay yıldızı görsek ve her gördüğümüzde olduğu gibi göğsümüz yine kabarsa ne kadar güzel olur diye düşündüm. Belki de Cem Gürdeniz Amiralimizin Mavi Vatan ismini kullanmamıza izin vermesi için evrene mesaj göndermiş oldum. O kadar yürekten istemişim ki bunu oldu sonunda. Tanıştığımız güne dönecek olursak o gün Şenol’a umarım biraz vakit vardır hazırlanabilmek için diye umarak sordum ne zaman çıkıyorsun yola diye? Mayısın ilk değilse ikinci haftası cevabını alınca yutkunarak ya öylemi deyiverdim. Hızlıca düşündüm ve kararımı verdim ben de geliyorum dedim ve 12 mayıs günü İstanbul’dan yola çıktık.

Belgeselimizde hikayesini tüm detaylarıyla anlatacağımız serüvenimiz başladı. Önce Artvin Hopa’da denize indirdik Şenol’u.  Sonra ayrı seyahatler ile Ordu, Samsun, Sinop ve Kastamonu kıyılarında buluştuk Kano Gezgini Şenol ile. Şenol’un yolculuğu bana çok iyi bildiğimi zannettiğim, karış karış gezdiğimi düşündüğüm, her ilinde en az bir gece uyuduğum, neredeyse her büyük ilçesine gittiğim bu güzel ülkeyi başka bir açıdan da görmemi, sevmemi ve bir kere daha hayran olmamı sağladı.

Kara Kız Yamaha Tmax 560

Yolculuğa hazırlanacak vaktimiz yoktu, naif bir yapım gerçekleştireceğim için başlangıçta sahip olduğun ekipmanlarım ile yetinebilecektim. Ayrıca belgeselim için gereken seyahatleri yapacak bir araca ve onu hareket ettirecek yakıta ihtiyacım vardı. İmdadıma Tuna Motorsiklet Firmasında çalışan (çakma kuzen) sevgili Harun Bayır yetişti. Çok sevmişti fikrimi ve “ben senin için Yamaha Türkiye’yi arar sorarım belki bir motor verebilirler seyahatler için sana” dedi ve aradı da. Sonra Yamaha Türkiye’den Ece (Odyakmaz) Hanım beni aradı büyük bir nezaket ile bana bu projeye destek olabilmek için. Toplantı için çağırdılar gittim anlattım ve bana bu güne kadar bindiğim en kaliteli araçlardan birini yani bir Yamaha Tmax 560’ı verdiler. Yıllardır motor kullanırım, iyi kötü günlerim oldu, çok bilinen, çok sevilen, çok pahalı, çok karizmatik, hatta çok havalı motorlarım oldu ama TMAX 560 her zaman yüreğimde edindiği o özel yeri asla başka bir motor ile değiştirmeyecek. Hatta hayatımda neredeyse ilk defa bana ait olmayan bir nesne ile bağ kurup isim koydum “Kara Kız”ıma. Şayet hem oğlak burcu bir kadınla evli hem de kılıbık bir adam olmasaydım daha samimi bir isim bile koyabilirdim ona inanın.

En Büyük Problem Ekonomi

Seyahatlerin ekonomik kısmı ise çok daha büyük bir problemdi benim için. Ama imdadıma Davut İsmail Kamil Demiröz yetişti. Evet bütün isimler bir kişiye ait. O tek kişilik donanma @kiddonanma yakıt ve diğer seyahat giderlerimi karşılamakla kalmadı bana daha güvenli seyahat edebilmem için kıyafetlerini, ekipmanlarını ve çantalarını verdi kocaman yürekli adam sağ olsun var olsun. Hepinizin huzurunuzda hem kendisine hem de  Deniz Demiröz, Sinem Şöhret Demiröz ve Pamir Mustafa Demiröz’e de  şükranlarımı sunmak istiyorum. Onlar (Cennet Mekan) Rahmetli İsmail Kemal Demiröz isimli hayırsever bir babanın sosyal sorumluluk konusunda bu ülkeye örnek olmuş, bu ülkenin başta Ulu Önder Mustafa Kemal Atatürk’ün ilkeleri olmak üzere tüm değerlerine bağlı başarılı,  çalışkan, değerli ve iyiliksever çocuklarıdır. Bu teşekkürü sadece bana destek oldukları için değil ellerinin yettiği her alanda bir çok sosyal projeye destek olduklarını bildiğim için içtenlikle tekrarlıyorum.

Hazır teşekkür faslını açmışken bu siteye yazmamı ve sizinle tanışmamı sağlayan ayrıca  Şenol ile tanışıp bu projeye başlamamı da sağlayan kardeşlerin en güzeli Gökhan Gültekin Karakaş’a, her zaman en büyük destekçim ve kader/yol arkadaşım olan koca yürekli kaptan Erol Aydın’a, sevgili karım ve diğer yarım, aklına, içtenliğine hayran olduğum, iyi insan olmayı arzu etmemin motivasyon kaynağı ve zekamın bileği taşı Eda Özdemir’e, Kadim dostum, anti maddeden yapılmış zıt ikizim (Ehtiyar) Güven Atılgan’a, Tüm derinlere saygı dalış grubu bireylerine, Cemil Şen komutanıma, Kamil kardeşime, sevgili Kaptan Nadir Özsoy’a, akıl hocam, ustam, başta hayranı iken şimdi dostu kardeşi olduğum, olabildiğim için de her gün ayrıca mutlu olduğum sevgili Bahtiyar Engin abime, “Dur nefes al önce bir sakin ol be adam, sonra her şey yoluna girer” diyerek geçen yaz dünyamı değiştiren Soner Olgun’a, ileri yaşıma aldırış bile etmeden bana güvenli sürüş eğitimi veren önemli ip uçları verip farkındalığımı artıran eğitmenlerin eğiticisi Mehmet Necati Üçer beyfendiye,  kendisi de bir mücadele insanı olan ve tanıştığımız günden beri yaptığı işlerle bana ilham olan sevgili Yeşim Ayöz’e, geçen sene tombul tombul her gece  rakı içip sürekli kilo alan biri iken şimdi motosikletle yüzlerce hatta birkaç bin kilometrelik etaplar yapmama yol açan süreci başlatan telefonu açıp şahane bir çözüm öneren ve hayatımı bana geri veren sevgili kardeşim Cem Kılıç’a, şu anda aklıma gelmeyen ama bana destek olan inanan güvenen hatta yoldan geçerken gülümseyerek motive eden herkese şükranlarımı sunuyorum.

” Ben gibi hayal kuranlara bir nebze olsun ilham olmak istiyorum”

Tanışma ve kaynaşma temalı ilk yazımızın sonuna geldik bile! Ben tanıştığımız için çok ama çok memnun oldum umarım sizde memnun olmuşsunuzdur. Kıymetli vaktinizden ayırıp okuduğunuz için teşekkür ediyorum hepinize. Tamam daha yeni tanıştık ama benim sizden bir küçük istirhamım olacak. Belgesel için yaptığım çekimlerin dışında YouTube kanalım ve sosyal medya hesaplarım içinde çeşitli içerikler üretmek istiyorum. Halihazırda sahip olduğum, bu yolculuk ve daha sonraki yolculuklarımda edineceğim tecrübeyi ve yaşadıklarımı sizin için faydalı, eğlenceli ve keyifli içerikler haline getirip sizlerle paylaşmak ben gibi hayal kuranlara bir nebze olsun ilham olmak ve bunu sürdürmek istiyorum. Bunu siz ve sevginiz, desteğiniz ve himayeniz olmadan yapamam.  Bu gün itibarı ile bir YouTube kanalım da var artık, lütfen beni takip edip tanıdıklarınıza tavsiye ediniz. Hayal kurmanın her gün biraz daha zorlaştığı (zorlaştırıldığı) güzel ülkemde hayallerinin peşinden koşan biri olarak sizleri seviyor ve sizlere güveniyorum sevgili arkadaşlarım.

Dilerim kalbiniz, yatağınız ve cüzdanınız hiç boş kalmaz diyor ve şimdilik veda ediyorum. Kalın sağlıcakla…

Önemli Not: Müziksiz, kedisiz ve motosikletsiz bir hayat hatadır.

Mail : motomotionalman@gmail.com

Instagram : @motomotionalman

Youtube : www.youtube.com/motomotionalman