Pamuk Prenses, Uyuyan Güzel, Külkedisi…

Ben de her kadın gibi beyaz atlı prens tarafından ejderhalı kuleden kurtarılmayı bekleyen prenses hikayeleriyle büyüdüm. Pamuk Prenses, Uyuyan Güzel, Külkedisi gibi…Benimse gerçek dünyada masallardaki prenses olmadığımı fark etmem uzun sürmedi. Ejderhayı bizzat kendim yendim, kuleden tek başıma çıktım.

2015 yılında motosiklet aşığı biri olarak bu sektörde bir iş yapmak istedim. Ciddi araştırmalar ve deneme yanılmalarla en başarılı olacağım işin boyacılık olduğuna kanaat getirdim. Önce konunun tekniği ile ilgili araştırmalar yapıp kendi motosikletimi sonra yakın çevremin motosikletlerini boyamakla başladım. Çalışmalarımı görenler “hangi boyacıda boyattınız, harika olmuş” deyince kendime güvenim arttı.

Eğitimini alarak motosiklet boyacısı oldum

Tabi boyacılık dışardan göründüğü kadar kolay bir iş değil. Son kat verniğe gelene kadar bir çok aşamadan geçiyor. Ben de madem bu yola baş koydum, ‘o zaman profesyonelleşmem gerekiyor’ diye düşündüm. Akzonobel boyacılık eğitimlerine katılmak için başvuru yaptım. Meğer bu eğitimlere sadece kurumsal firmaların ustabaşılarını alıyorlarmış. Bense küçük atölyesinde kendi çapında boya yapmaya çalışan bir külkedisiydim. Eğitimleri bizzat kendisi veren İsmail Demirkıran beni aradı ve “İlk defa bir kadın bizi arayıp başvuru yaptı, sizi eğitimlere alacağız” dedi. Türkiye’de kadın olmamın nadir avantajlarından biriydi…
Eğitimde çok tecrübeli ustalarla tanıştım. Benim için gerçekten çok verimli bir program oldu. Hiçbir şey bilmediğimi düşündüğüm için çok çalıştım ve derste anlatılan her şeyi dikkatle dinleyip not aldım. Sonunda birincilikle eğitimi tamamladım.

Artık teknik bilgiye de hakim olduğuma göre tek yapmam gereken şey işlerime yoğunlaşmaktı. Buraya kadar okuduysanız böyle olması gerektiği konusunda hem fikiriz sanırım. Ama bu alışmadığımız, aykırı bir hikaye. Tokat gibi yüzüme çarpan bir gerçekle karşı karşıya kaldım; herkes aynı masallarla büyümüştü ve ben kim oluyordum da kendi başıma kuleden çıkıyordum? Başımda prens yoksa bir hiçtim. Burası Türkiye’ydi…

Bir erkekle birlikteysem tabiki başımda durduğu için bütün azmimi ve başarımı kendine mal etme hakkına sahipti (!)

Başımda bir erkek yoksa tacizler, alaylar ve “bak kadınsın” ile başlayan hakaretlerle başbaşaydım.

Sadece işimi yapmak istediğim halde buna fırsat bulamadım. Ne kadar bunaldığımı dostlarımla ara ara paylaştığımda “Çalışırken tayt giyme” gibi öneriler aldım. Hatta cümle tam olarak şu; “çalışırken tayt giyersen tabi bunlar olur.”

Erkeklerin yapmasına alışkın olduğumuz bir işe niyetlendiysem kadın gibi olmam yasaktı. Tek yol cinsiyetsiz bir şekle bürünmek miydi? Bu düşüncelerle ve baskılarla kafam iyice karıştı ve sonunda büyük bir çöküş yaşadım. Onca hayallerle ve emekle kurduğum atölyemi kapattım. Mesleğime küstüm. Her şeyi sattım. Bir daha asla bu piyasaya girmeyeceğime yemin ettim. Fakat boyalarım, boya tabancalarım ve airbrush kalemlerimi sakladım. Benim her koşulda yanımda olan biricik asistanım Musa Buharayi “sen bu işi bırakmadın” dedi. Bu çok önemli bir tespitti.

Çünkü güçlüyüm, çalışkanım

Bir sene boyunca resim alanında çalışmalar yaptım. Ne çizersem çizeyim en keyif aldığım şey kask ve motosiklete dair çizimler oldu. Bir senenin sonunda korkularımı yenmek adına ve bana iyi geleceğini düşünerek sadece kendi kendime çalışmalar yapmak için küçük bir atölye açtım. Yine ilk kendi motosikletimi boyadım. Atölyemde mutluydum ve tekrar piyasaya açılmak için tek ihtiyacım olan şey biraz daha güçlü olabilmekti. Bana inanan dostlarımın desteği ve telkinleriyle tekrar büyük bir atölye açtım ve çalışmalara başladım. Psikoloğum Enes Kurt “Bu defa sıfırdan değil, tecrübelerinden başlıyorsun” dedi.

Evet aynen öyle oldu.

Artık prenseslerin motosiklet boyamasını kabullenemeyen toplumun karşısında şaşkın ve ürkek değilim.

Ben kadın motosiklet boyacısıyım. Motosiklet boyarken cinsiyetimi gizlemek zorunda değilim. Çünkü güçlüyüm, çalışkanım ve en önemlisi kadın olmaktan korkmuyorum.

Benim gibi meydan okuyan ve kuleden tek başına çıkan bütün prenseslere selam ediyorum.